“Më lini të vdes…” – këto fjalë të mbushura me dëshpërim më ranë në vesh ndërsa kaloja në korridorin e Klinikës së Onkologjisë. Aty, pranë një shtrati të përgatitur për të dalë me urgjencë, një grua e re e shtrirë kërkonte me tërë fuqinë e saj që t’i jepnin fund vuajtjes së saj të pashpresë. Ajo ndodhej në pragun e një lufte të pashpresë, dhe çdo fjalë që thoshte ishte një pasqyrë e dhimbjes dhe frikës që e kishin kapur. Në atë moment, ndihesha sikur çdo zhurmë tjetër e klinikës kishte pushuar, dhe vetë ajri ishte i mbushur me peshën e pasigurisë dhe trishtimit të saj të thellë.
Kanceri, një fjalë që trondit dhe përplaset në shpirt si një mallkim, nuk kursen askënd. Ai hyn pa trokitur, shkatërron pa mëshirë, dhe lë pas vetes një plagë që nuk shërohet lehtë. Për shumë pacientë, dita fillon dhe mbaron në klinikë, në dhoma të heshtura ku dëgjohet vetëm frymëmarrja e rëndë dhe përplasja e pulsit në monitorë. Trupat e tyre janë të dobësuar, lëkura e tyre e holluar, ndërsa shpirtrat e tyre mbajnë peshën e pafundme të frikës dhe pasigurisë. Çdo ditë është një sfidë, një përpjekje për të mbijetuar, por shpesh herë, edhe më e vështirë është përpjekja për të mos humbur shpresën.
Njerëz të rinj dhe të moshuar, në heshtje apo me zë të lartë, përballen me pyetjen e madhe të jetës: a do t’ia dalin? Për disa, përgjigjja është “po”, falë përkushtimit të stafit mjekësor, që nuk ndalet asnjëherë në përpjekjet e tyre për të shpëtuar sa më shumë jetë. Për të tjerë, lufta është e gjatë, e lodhshme, dhe shpeshherë pa rezultat.
Mjekët dhe infermierët, që kalojnë orë të tëra brenda këtyre dhomave të ftohta, nuk janë vetëm profesionistë. Ata janë dëshmitarë të një beteje të përditshme kundër vdekjes, por edhe kundër humbjes së shpresës. Çdo ditë për ta është një sfidë. Ata shohin trupa që dobësohen, por edhe zemra që nuk dorëzohen kurrë. Shohin lot, dëgjojnë lutje, dhe në të njëjtën kohë, janë atje për të dhënë buzëqeshje, për të mbajtur dorën e dikujt që ka nevojë për një fjalë të ngrohtë, për të luftuar për jetën e tyre deri në frymën e fundit.
Çdo trajtim është një tjetër përballje me të panjohurën, çdo injeksion sjell me vete dhimbjen, por edhe shpresën. Sytë e pacientëve janë shpesh të mbushur me lot – jo vetëm për dhimbjen që ndjejnë, por për frikën që i ndjek pa pushim. Ata qëndrojnë të shtrirë, të pafuqishëm, duke pritur përgjigje që shpeshherë nuk vijnë. Çdo ditë është një provë e durimit të tyre, një betejë e lodhshme kundër një sëmundjeje që nuk njeh mëshirë.
Por edhe në këtë errësirë të plotë, ka ende dritë. Shpresa nuk shuhet lehtë. Një buzëqeshje e thjeshtë, një përqafim, një fjalë e ngrohtë – të gjitha këto janë si fije të holla që mbajnë shpirtin të gjallë. Edhe kur trupi është i rraskapitur, shpresa mbetet brenda nesh, duke luftuar me çdo frymëmarrje, duke refuzuar të dorëzohet.
