Një krim makabër tronditi komunën e Pejës në shkurt të vitit 2020. Vrasja e Qerim Kelmendit, ushtarit të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, u krye me një brutalitet që tronditi opinionin publik. Ai u godit me breshëri automatiku, ndërsa vetura e tij u dogj plotësisht me kufomën brenda. Ndërsa rasti ka mbetur i pazbardhur, dëshmi të reja kanë nxjerrë në pah pista që mund të implikojnë drejtpërdrejt familjen e spiunit serb Faik Imerit në këtë akt të rëndë.
Dëshmitë që hedhin dyshime mbi familjen e Faik Imerit
Një dëshmi e Halit Sahitaj, dëshmitar i Prokurorisë Speciale të Hagës, ka ngritur pikëpyetje serioze mbi përfshirjen e Faik dhe Imer Imerit, të cilët akuzohen për lidhje të ngushta me shërbimin sekret serb, BIA. Sipas Sahitajt, Faik Imeri, i njohur me nofkën “Floriani,” i kishte rrëfyer për një ngjarje që daton më shumë se 20 vite më parë, kur vëllai i tij, Haki Imeri, u vra në rrethana të paqarta.
Në fillim, Floriani dyshonte se urdhrin për vrasjen e Hakiut e kishte dhënë ish-presidenti Hashim Thaçi, por më vonë kishte ndryshuar qëndrim, duke pohuar se urdhri ishte dhënë nga Qerim Kelmendi. Ai deklaroi se hakmarrja ndaj Kelmendit ishte përmbushur, duke sugjeruar përfshirjen e tij të drejtpërdrejtë në eliminimin e ushtarit të UÇK-së.
Ndërkohë, një element tjetër del në pah: vrasja e Haki Imerit nuk është faktuar kurrë nga kush dhe për çfarë motive është kryer. Megjithatë, dëshmi të reja tregojnë për lidhje të dyshimta të familjes Imeri me strukturat policore dhe ushtarake serbe. Imer Imeri, sipas deklarimeve të tij, ka pranuar se vëllai i tij i plagosur ishte transportuar për trajtim mjekësor në qytetin e Mitrovicës nga një automjet i milicisë serbe. Po ashtu, kthimi i tij nga spitali ishte kryer nën mbrojtjen e milicisë serbe.
Këto fakte të rëndësishme shtojnë dyshimet për bashkëpunimin e familjes Imeri me strukturat kriminale serbe.
Pavarësisht këtyre dëshmive, ende Faik dhe Imer Imeri nuk janë intervistuar nga organet e drejtësisë për përfshirjen e tyre të mundshme në vrasjen e Qerim Kelmendit. Rrethanat makabre të këtij krimi dhe rrëfimet e dhëna deri më tani kërkojnë një hetim të thelluar dhe të paanshëm, duke ndjekur çdo pistë të mundshme.
Vrasja e Qerim Kelmendit mbetet një plagë e hapur, jo vetëm për familjen e tij, por për të gjithë shoqërinë kosovare. Ngjarje të tilla janë një kujtesë e dhimbshme për pasojat e pasluftës dhe dështimin e institucioneve për të zbardhur të vërtetën. Ndërkohë, familja Imeri, e akuzuar për përfshirje në këtë akt të rëndë, duhet të sqarojë pozicionin e saj para drejtësisë dhe publikut.
Drejtësia për Qerim Kelmendin nuk është thjesht një çështje e një individi apo një familjeje; ajo përfaqëson një provë për institucionet e Kosovës dhe aftësinë e tyre për të trajtuar krimet e luftës dhe të pasluftës me transparencë dhe përgjegjësi. Për sa kohë që këto akuza të rënda mbeten të paadresuara, rreziku i përkeqësimit të mosbesimit publik ndaj sistemit të drejtësisë vetëm sa shtohet.
